Als leerkracht in het basisonderwijs had hij al een zwak voor uitvallers, misschien omdat hij zelf ook nog wel eens uit de pas liep: “Mijn rekenles duurde gerust tien minuten langer als het lekker liep, of juist korter als ik zag dat de kinderen onrustig waren, dan ging ik met ze naar buiten,” vertelt Michiel Stolper, “ik had dan ook geregeld gedoe met collega’s en directie.” Wat wil een ‘lastig’ kind vertellen, waarom gedraagt hij of zij zich zo? Waarom reageren jongens en meisjes vanaf hun achtste verschillend? Dat soort vragen hield Michiel bezig, totdat hij kennismaakte met Rots & Water, een training voor kinderen/jongeren gericht op sociale vaardigheden en communicatie. “Precies waar ik naar op zoek was!” Hij volgde de trainersopleiding en besloot uiteindelijk zijn baan op te zeggen om met zijn eigen bedrijf Stavast Coaching met Rots & Water aan de slag te gaan. Kinderen die vastlopen of zich onzeker voelen kunnen bij hem terecht om te leren dat je soms grenzen mag trekken en “nee” mag zeggen (rots), en soms flexibel mag zijn om mee te bewegen (water). Michiel leert hen aandacht te hebben voor wat ze voelen, dit te benoemen en hierop te reageren. “Onze maatschappij is zó veeleisend, laat nog maar zó weinig ruimte voor ons gevoel,” zegt hij, “dat we hier ook in de opvoeding van onze kinderen geen raad meer mee weten.” Niet zelden begeleidt hij daarom ook (pleeg)ouders, die vaak óók problemen hebben en niet geleerd hebben met hun gevoelens om te gaan. Zo krijgen kinderen èn ouders meer zelfvertrouwen en leren zij voor zichzelf op te komen, waardoor het contact met anderen beter verloopt.
Naast zijn coachactiviteiten werkt Michiel als invalkracht. Dit is niet alleen een aanvulling op zijn inkomsten, maar biedt hem ook gelegenheid om andere leerkrachten op weg te helpen in de sociaal-emotionele begeleiding van leerlingen. Als vanzelf komen hier ook weer hulpvragen uit van kinderen die hij mag begeleiden. “En voortdurend word ik zelf natuurlijk ook uitgedaagd naar mijn lijf te luisteren,” zegt Michiel, “als ik moe of leeg ben, is het tijd om op te laden, kan ik dus beter niet naar die school gaan waar een vervanger gezocht wordt, ook als me dat financieel beter uit zou komen.”
Tenslotte mag ik nog even aanwezig zijn bij een stukje van de training die hij geeft, maar niet voordat de jongen in kwestie heeft aangegeven dat hij zover is. “Je geeft een grens aan,” reageert Michiel, “heel goed!” Ik zie een concentratieoefening en ben zelfs getuige van een kippenvelmoment, als de jongen, die op een groot gymblok geklommen is, lachend tegen de twee meter lange Michiel zegt: “Ik ben groter dan jij!” Het bewijs dat deze aanvankelijk schuwe jongen al steviger op zijn benen staat!